PROLOG

Wybiła północ,a księżyc idealnie oświetlał miejsce,w którym teraz się znajdowaliśmy. Nasze cienie tańczyły na schodach przed naszym domem. Trzymając w dłoniach świece zapukaliśmy w drewniane drzwi 22 razy. Wymieniając spojrzenia,niektórzy z nas zaśmiali się cicho,jednak Lucas miał poważy wyraz twarzy. Przewróciłam oczami spoglądając na niego. Przecież to tylko głupia gra,która nawet zapewne się nie sprawdza. Grupka nastolatków przeczytała w internecie o jakiejś bezsensownej głupiej grze i postanowiła to sprawdzić. Naprawdę myślicie,że The Midnight Game jest prawdziwa? W teraźniejszym świecie nie ma czegoś takiego jak zjawiska paranormalne,nie ma duchów czy demonów. Więc tym bardziej ta zabawa się nie sprawdzi. Nathan stwierdził,że zabawnie będzie kiedy każde z nas naje się trochę strachu. Jak idioci będziemy chodzić po domu ze świecami strasząc się nawzajem,że ktoś razem z nami jest w domu,całkiem zabawne.

-To tylko głupia gra. -skomentowałam zerkając na każdego z osobna.

Emily zagryzła wargę łapiąc mnie za rękę. Była moją przyjaciółką od zawsze,dobrze wiedziałam,że nie lubi niczego co jest związane z horrorem bądź ze strachem,nie wiem jakim cudem John ją na to namówił..ach no tak,Emily od zawsze w nim się podkochiwała.

-Skoro to tylko głupia gra to dlaczego wyglądacie na przerażonych? -John zaśmiał się machając w powietrzu świeczką.

-Bo nie powinniśmy w to grać -westchnął Lucas -mam co do tego złe przeczucia -poprawił okulary na nosie wzdychając. Zagryzłam wargę kiwając głową.

-On ma rację -mruknęłam mrużąc oczy -niepotrzebnie w ogóle to zaczynaliśmy -jęknęłam przeskakując z nogi na nogę.

Nathan wybuchnął śmiechem a wszyscy skierowaliśmy wzrok na niego.

-Daj spokój Jess. -przeczesał włosy swoją lewą dłonią i otworzył drzwi do mieszkania -obyście dali radę wytrzymać do 03:33!

No i się zaczęło.

Szłam razem z Em przez korytarz,który prowadził do schodów. Rozglądałam się oświetlając swoją drogę topiącą się świeczką. Westchnęłam cicho spoglądając na przyjaciółkę.

-To jest bez sensu,nie wiem dlaczego zgodziłam się byśmy zagrali w tą głupią grę. John jest idiotą,nie mógł wymyślić czegoś innego? Jak na przykład gra w butelkę,albo chociażby oglądanie jakiegoś filmu! -wyrzuciłam wolną rękę w powietrze stając na trzeci stopień drewnianych schodów.

Emily zaśmiała się cicho.

-Bo wiesz jaki jest twój brat. -zaczęła idąc o dwa stopnie wyżej ode mnie. -Jest w swoim domu,więc może robić to co mu się podoba -wzruszyła ramionami spoglądając na mnie przez ramię.

-Ale to nie zmienia faktu,że nie jest idiotą.

Ruszyłam na górę za przyjaciółką. Nagle usłyszeliśmy jakiś szmer tuż przed schodami. Przełknęłam ślinę zatrzymując się w pół kroku.

-Słyszałaś to?

Emily pokiwała głową i odwróciła się wyciągając dłoń ze świeczką do przodu. Zrobiłam to samo,a kiedy płomień świecy oświetlił dół schodów,nic nie zobaczyłyśmy.

-Pewnie nam się przesłyszało -westchnęła cicho chcąc sama siebie pocieszyć.

Pokiwałam głową razem z nią odwracając się z powrotem,a płomień świecy oświetlił twarz Nathana.

-O mój boże! -krzyknęła Em,a moja reakcja była identyczna. Chłopak zaczął się śmiać. -To nie było śmieszne! -pisnęła kręcąc głową.

-Było -Nat złapał się wolną dłonią za brzuch -Gdybyście widziały swoje miny..

Zachichotał zdmuchując płomień mojej świeczki,po czym zszedł na dół idąc do salonu. Westchnęłam ciężko odpalając świeczkę od przyjaciółki.

-Nienawidzę go -mruknęłam wchodząc na piętro domu i skierowałam się w prawą stronę do swojego pokoju. Otworzyłam drzwi i położyłam świecę na biurku po czym usiadłam na rogu łóżka.

-John powiedział,że ciągle musimy być w ruchu.. -mruknęła niepewnie Emily chodząc po pokoju.

-I co? Mam chodzić po całym domu bez przerwy uciekając przed jakimś duchem? -zrobiłam cudzysłów w powietrzu -no proszę cię! Nie jestem idiotką!

Emily westchnęła wychodząc z pokoju. Wypuściłam powietrze nosem,kładąc się na łóżku i zamykając oczy.  Prawdopodobnie zasnęłam bo obudziło mnie dziwne stukanie w pokoju. Otworzyłam powoli oczy by przyzwyczaić je do całkowitej ciemności,która panowała w moim pokoju. Podniosłam się powoli z łóżka i spojrzałam na okno,które było otwarte. Z tego co pamiętam przed rozpoczęciem gry zamykałam wszystkie okna w domu. Przełknęłam ciężko ślinę podchodząc do okna i szybko je zamykając.

-Miałaś rację,to nie był dobry pomysł. -odezwał się jakiś głos za mną.

Odskoczyłam od okna opierając się o ścianę. Czułam jak serce łomotało mi w piersi. Spojrzałam na postać siedzącą na krześle w rogu pokoju. Był to chłopak,niewiele starszy ode mnie. Miał może z 19 lub 20 lat. Jego twarz oświetlał jedyny mały przebłysk księżyca. Uniósł głowę wyżej i spojrzał na mnie swoimi ciemnymi oczyma. Na jego twarzy pojawił się fałszywy uśmiech.

 -Szkoda,że ich od tego nie powstrzymałaś.

Rozległ się krzyk,a potem kolejny. Otworzyłam szerzej oczy spoglądając w stronę drzwi,kiedy do nich podbiegłam spojrzałam szybko w stronę chłopaka,który wychodził sprytnie i szybko przez okno. Pośpiesznie wyszłam z pokoju i biegiem ruszyłam przez spory korytarz dobiegając do schodów. Widząc kołyszący się żyrandol,do którego przywiązany był gruby sznur, otworzyłam szerzej oczy. Zasłoniłam usta dłonią bojąc się spojrzeć w dół. Bałam się tego,co tam zobaczę. Niepewnie przysunęłam się do barierki i zerknęłam na dół. Moje oczy zaszły łzami kiedy ujrzałam wiszącego na sznurze Lucasa. Z moich ust wydobył się krzyk,a zaraz po tym upadłam na podłogę zwijając się w kłębek. Zacisnęłam powieki wybuchając płaczem. Na schodach rozległy się szybkie kroki a zaraz koło mnie kucnął John,który przytulił mnie do swojej piersi i próbował uspokoić,mimo tego,że sam był w wielkim szoku. Nie łatwo jest przeżyć śmierć swojego przyjaciela.

Czyli to wszystko było prawdą.  


___________

Witajcie kochani! 
Jak widzicie właśnie został opublikowany prolog The Midnight Game.
Zachęcam Was do komentowania i obserwowania tu na blogu oraz na oficjalnym koncie na Twitterze: @midnightgame_PL
Przypominam,że to NIE JEST TŁUMACZENIE. 
Posty będą publikowane na zmianę. 
PROSZĘ POMÓŻCIE NAM ŻEBY LUDZIE DOWIEDZIELI SIĘ O NASZYM FF! MOŻE NAWET UŻYWAĆ HASŁA NA TT #TMG_PL 
JEŻELI CHCECIE BYĆ INFORMOWANI PISZCIE W KOMENTARZACH SWÓJ USER!
Marcela. 
Ja też coś dodam od siebie! Proszę pomóżcie nam zacząć, będziemy wdzięczne! Czekajcie na 1 rozdział warto! Ola (zawsze muszę dodać coś od siebie!)